واژه عبودیت

واژه عبادت

معنا

عبودیت،اظهار کوچکی و فروتنی است و عبادت از عبودیت رساتر است؛زیرا عبادت غایت کوچکی و فروتنی است و کسی شایسته عبادت کردن نیست مگر خدای متعال که نهایت فضل و رحمت را به بندگانش عطا کرده است و آن بر دو قسم است:یکی عبادت تسخیری و اجباری(که همه مخلوقات،اعم از انسان و حیوان و جمادات دارند)و دیگری عبادت اختیاری( که مختص انسان است و در مقابل آن پاداش دارد)

واژه عبادت

معنا

عبودیت،اظهار کوچکی و فروتنی است و عبادت از عبودیت رساتر است؛زیرا عبادت غایت کوچکی و فروتنی است و کسی شایسته عبادت کردن نیست مگر خدای متعال که نهایت فضل و رحمت را به بندگانش عطا کرده است و آن بر دو قسم است:یکی عبادت تسخیری و اجباری(که همه مخلوقات،اعم از انسان و حیوان و جمادات دارند)و دیگری عبادت اختیاری( که مختص انسان است و در مقابل آن پاداش دارد)

ریشه

عبد ریشه دو معنایی دارد:یکی به معنای نرمش و کوجک کردن خود و دیگری به معنای شدّت و صلابت

مشتقات

* عَبَدَ ـُ :پرستش کرد؛ بندگی کرد (ماضی ثلاثی مجرد)

تکرار در قران،122 مرتبه.

* عَبَّدَ : برده گرفت ؛ ذلیل کرد (ماضی باب تفعیل).

تکرار در قران،1 مرتبه.(سوره شعراء آیه 22).

*عَبْد : بنده ؛ برده ؛ پرستش کننده (صفت مشبهه)

تکرار در قران،29 مرتبه. جمع آن عَبید (بندگان) و عِباد (پرستش کنندگان ) است که به ترتیب 5 مرتبه و 97 مرتبه در قران تکرار شده اند.

* عَابِد : پرستش کننده (اسم فاعل ثلاثی مجرد)

تکرار در قران،12 مرتبه.(به صورت مفرد مذکر و جمع مذکر و مؤنث سالم)